از صبحگاه حادثه تا اوج بی کران

مردی شکست در خود و پر زد در آسمان

مردی شبیه نور ...نه! مردی شبیه خویش

تابید بر زمین و رها شد در آسمان

سر را نهاده بر افقی با شکوه و سرخ

آنقدر پر فروغ، که خورشید، ناتوان

با کوچ غمگنانه و بی باورش، نشست

بهتی عمیق در دل تاریک این جهان

ما وارثان خدعه و تزویر و حیرتیم

اومردی از سلال? کمیاب راستان

ما دل سپردگان به مرداب عمر و لیک

جا مانده از عروج شتابان او زمان

دستم نمی دهد که تماشا کنم تو را

ای روح پر کشیده در آفاق بی نشان

کی کار چون منی است نوشتن ز داغ تو

ای شعر نانوشته دیوان شاعران

چرا شبیه همیشه میان خلوت ما

برای خواندن شعری طنین گام تو نیست

مرنج اگر نرسیدی به آرزوی دلت

تو عاشق و به جز عشق در مرام تو نیست

تو را چنان که تویی مثل خویش می فهمم

که ماه خواب و خیالت رفیق شام تو نیست

بگو دوباره بگو از نگار و یار و بهار...

که روزهای نرفته تهی زنام تو نیست